ஆதியாகவும் பகவனாகவும் இருப்பது பரம்பொருள் நிலை. அஃது எப்படி என்றால், அகரமே (அகர ஒலியே) ஆதியாகவும் மற்றுள்ள எழுத்துகளிலெல்லாம் அவை எழுவதற்கும் இயங்குவதற்கும் அதுவே சார்புதந்து தாங்குவதாகவும்; அவற்றுக்கு அவற்றோடு உள்ளியைந்ததாகவும் இருப்பது போல என்று அறிய வேண்டும்.
அகரம் என்பது ஆதிக்கு (ஆதி நிலைக்கு) உவமை; எழுத்தெல்லாம் என்பது ‘பொருள் (அசையும் பொருள் – அசையாப் பொருள்)’ எனப்படுகின்ற பொருள்நிலைகள் எல்லாவற்றிலும் வேறறக் கலந்து உள்ளிசைந்துள்ள பகவனுக்கு (பகவன் நிலைக்கு) உவமை.
ஆகவே, ஆதி எனவும் பகவன் எனவும் ஒரே பொருளுக்குப் பெயராயிற்று. ஆதி அதனுடைய தனியியல்பினால் அமைந்த திருப்பெயர்; பகவன் அந்த ஆதி அனைத்திலும் கலந்திருந்து சார்புதந்து தாங்குகின்ற அதனுடைய கலப்பியல்பினால் அமைந்த திருப்பெயர். ஆதிபகவன் என்ற இந்தப் பெயரீட்டில் தமிழர் மெய்யியல் முழுவதும் அடங்கிநிற்கின்றது.
அதாவது, ஆதி என்பது வள்ளலார் திருமொழிப்படி “தான் ஒரு தான் ஆகவும் (தான் ஆகிய தனக்கு என ஒரு தனிநிலையையும்)” அதே வேளையில், அனைத்திலும் தன் அருள்வியைபினால் உடனாகக் கூடியிருக்கும் கலந்த நிலையினையும் ஒருங்கே கொண்டுள்ள ஒன்றாக உள்ளது என்பது இவ்விடத்தில் ஒருசேர உணரத்தக்க அடிப்படை உண்மையாகும்.
உயிர்கள் அனைத்தும் அவையவை அவாவிய நிலையில் – பிற பொருள்களைத் தம்வயம் கொண்டு துய்த்திட உணர்வு அளாவிய நிலையில், பல்வேறு படிநிலைகளைக் கொண்ட நிலையில் வேறுபாடான தோற்றங்களில் பிறப்புற்று உள்ளன.
இவ்வாறு, அவாவினால் பிறப்புற்றுள்ள அவற்றோடு அவற்றினது தனிநிலைகளில் கலந்து உடனாகி உள்ளிருக்கும் (பகவுற்று – பகுப்புற்றுப் பலவாகிய பல்லுயிர்களாக இருந்து இயங்குகின்ற அவை ஒவ்வொன்றின் நிலையிலும் கலந்து உடன்நிற்கும்) பகவனாகவும் விளங்குகின்றது. [*பகு + அவு > பகவு; பகவு + அன் > பகவன் என்று அமையப்பெற்றது.]
அனைத்திலும் தன்னியல்பு கெடாமல் உடனிசைந்து நின்று பகுத்து (வகுத்து – வகைசெய்து) அளித்திருக்கும் அருள் நிலையிலிருந்து ஓம்புகின்ற – பகுத்தருளி ஓம்புகின்ற பேரருளுடைமையே பகவன்நிலை ஆகும். [ செந்தமிழ் அந்தணர் மதுரை இளங்குமரனார் ‘பகவன்’ என்பதற்குப் பகுத்தளிப்பது (பகுத்தளிப்பவன்) என்று பொருள்குறிப்பதும் இதற்கு இணக்கமுள்ளதே.]
அவன் – அவள் – அது எனப் ‘பால்நிலைபட்ட – பகவுநிலை’ கொண்டு இயங்கும் பொருள்களின் இயக்கத்துக்குள் உயிருக்குள் உயிராக – பொருளுக்குள்ளும் பொருளாகப் புல்லியிருந்து (பொருந்திக் கலந்திருந்து) ஓம்பும் அருட்சார்பாக இருப்பது பகவன்நிலை.
இந்தக் கலந்திருக்கும் பண்பினைத் திருமூலர் உயிர்களின் அறிவுநிலையில் வைத்து உணர்த்துகையில், ‘அணுவில் அவனும் அவனுள் அணுவும்; கணுவற நின்ற கலப்புஅது உணரார் ‘ (திருமந்திரம் 1973) என்று குறிப்பிடுவார்.
இவை அனைத்துக்கும் ஆதாரமாய் இருந்து (சார்புதந்து) தாங்கும்நிலை எதுவோ அஃது ‘ஆதி’ ஆகும். ஆதிநிலை பரம்பொருளின் தன்னிலை; பகவுநிலை பரம்பொருள் அனைத்திலும் கலந்துநின்று பரிந்தோம்பிக் காக்கும் அருள்நிலை. இந்த அருள்நிலையில் இருந்து விளங்குவதற்கு – வாழ்வதற்கு இடமாகிய நிலைகளே உலகுநிலை (பல உலகுகள்).
இது செந்தண்ணெறி சார்ந்த மெய்யியல் விளக்கமாகும். அகரம் என்பது ஆதிபகவன்; எழுத்தெல்லாம் என்பது உயிர்களும் அவ்வுயிர்கள் இடங்கொண்டு – சார்புகொண்டு வாழ்கின்ற உலகுகளும் ஆகும். ‘ஆதிபகவன் முதற்றே உலகு’ என்பது திருவள்ளுவர் அருளுகின்ற ஓதுவத்தின் முதற்கூறு. ‘அகரமுதல எழுத்தெல்லாம்’ என்பது அந்த முதற்கூறின் விளக்கக்கூறு.
குறிப்பு:- [ ஆது > ஆசு = பற்றுக்கோடு, நிலைக்களம், பதி (இடம்), ஆதாரம், சார்பு – சார்புதருதல். காண்க: கந்தழி வாழ்த்து:- “சார்பினால் தோன்றாது; தான் அருவாய் எப்பொருட்கும் சார்பு என நிற்கும்.” என்று இவ்வுண்மையினை உச்சிமேற் புலவர்கொள் நச்சினார்க்கினியர் தெளிவாக விளக்குவதையும் உடனாகவைத்து உணர்ந்துகொள்க. ]
ஆக்கம் ;- இர.திருச்செல்வம், தமிழியல் ஆய்வுக் களம், மலேசியா
Leave a Reply